Dat was de grote vraag het afgelopen weekend. Voor het eerst sinds de corona lockdown werd er weer eens een ‘live’ toernooi georganiseerd in Nederland. Het trio Alef, Daan en Jan had in de lange zomervakantie nog naarstig gezocht naar een toernooi in het buitenland, maar dat was niet gelukt. De toernooien die we op de kalender van de FIDE konden vinden bleken logistiek dermate ingewikkeld dat we het risico niet wilden nemen. Dus zo gezien was het Oscar Romero Open Hoorns kampioenschap eigenlijk een troosttoernooi, maar goed we waren toch blij dat we weer eens de stukken konden beroeren. Jonas Hilwerda, transfervrij overgekomen naar GC, had ook belangstelling en regelde een huis aan de Dorpsstraat in Zwaag waar we elk onze eigen kamer ter beschikking hadden.
Laten we eerst het ‘coronagedoe’ maar even behandelen. De organisatoren hadden zich erg ingespannen om het toernooi zo veilig mogelijk te organiseren. Ze voelden de grote verantwoordelijkheid om voor het oog van de natie, of in elk geval het schaakminnende deel daarvan, te laten zien dat er weer geschaakt kan worden. Dat leidde tot stricte regels die eerlijk gezegd de lol er af en toe wel afhaalde. Ten eerste was er geen mogelijkheid tot het analyseren van partijen. Het hoogst haalbare was mondeling wat varianten uitwisselen in de gang onder aanmaning om stil te zijn of om verder uit elkaar te gaan staan. Ten tweede was het niet toegestaan om als toeschouwer in de speelzaal te zijn. Tijdens de partij mocht je niet naar andere partijen kijken en was je klaar dan moest je wegwezen. Waar ik vond dat de organisatoren doorsloegen was het feit dan je niet mocht opstaan. Persoonlijk heb ik fysieke klachten waardoor ik gewoon van tijd tot tijd even de benen moet strekken. Maar ook voor een energiek persoon als Alef is het een grote opgave om achter het bord gekluisterd te moeten zijn. De noodoplossing was dus om wat vaker naar bar of toilet te lopen, maar dan kon je je bord niet in de gaten houden.
Dat gehad hebbende, wat waren de positieve kanten? Een grote groep vrijwilligers van de lokale schaakclub Caïssa-Eenhoorn die hun best deed om het toernooi in goede banen te leiden. Zelfs schaak-celebrity Peter Doggers werd op zondagmiddag gespot terwijl hij een bardienstje draaide. De mooie ruime en lichte speelzaal in de aula van een middelbare school vond ik ook aantrekkelijk. Een mooie vondst van Caïssa-Eenhoorn dat daar volgend seizoen hun thuiswedstrijden zal spelen. En wat ik niet had verwacht, het speeltempo beviel me. Dit was namelijk niet de standaard 90 minuten + 30 seconden per zet, maar met 80+30′ vrijwel gelijk aan het door mij verfoeide tempo van de interne (75+30′). Waarom beviel het tempo mij hier dan wel? Omdat het per partij toch 20 minuten scheelt, kon de ochtendronde om 10:00 starten. En twee uur minder schaken over het hele toernooi bespaart energie die je nodig hebt om maandag weer aan het werk te kunnen.
Maar nu terug naar de vraag. Konden we het nog?
Ik moet zeggen dat het wat onwennig voelde tijdens de eerste partij, maar daarna ging het weer als vanouds. Dat gold zowel voor de goede dingen, als voor de hardnekkige fouten die zich zes maanden verstopt hadden gehouden in een hoekje in het brein.
Jonas speelde een wisselvallig toernooi door als enige bijna-GM Vrolijk (2509) op remise te houden maar daarna een mooie stelling tegen Eline Roebers (2082) naar verlies te spelen. (Overigens kreeg Eline daarna vleugels en zette een 2459 TPR neer. Chapeau!) Maar Jonas zijn TPR van 2255 was hoger dan de huidige rating dus lijkt me ok.
Jan had zijn hoogtepunt in een spannende partij tegen lokalmatador Henk-Jan Visser, berucht om zijn theoretische kennis en zijn tijdnoodduels. Henk-Jan won de opening, niet zozeer vanwege meer theoretische kennis maar doordat hij meer kennis had van standaard manoeuvres. Toen Henk-Jan echter ietwat optimistisch een kwaliteit offerde en Jan soepel verdedigde was het helemaal niet zo duidelijk. Jan ging vol in de aanval met zijn extra kwal en in de 30 seconden increment kreeg Henk-Jan de verdediging niet sluitend. Helaas bedierf Jan het resultaat door in de volgende laatste ronde een opgelegde remise uit handen te geven tegen Danny de Ruiter. Een TPR van 2253 verzacht de pijn.
Alef had het enige minnetje. Hij trof lager gerate spelers die goed speelden en een tot de tanden toe voorbereide Henk-Jan Visser die de Aljechin op de pijnbank legde.
Tot slot slaagde Daan er niet in om echt te vlammen, maar haalde nog steeds een 2116 TPR.
Verdere uitslagen zijn te vinden op de website van het toernooi.
4 september 2020
Inmiddels laat mijn engine zien dat wit na 28.Lh6!! (in plaats van een stuk slaan met het logische 28.Pxe7) gewonnen staat. 28…Tg8 29.Pxe7 Tge8 30.Pf5 Tg8 en nu bijvoorbeeld 31.Lc6.