Ja!

Na al 2 weken regen, storm, hagel en allerlei fysieke ongemakken te hebben doorstaan was vrijdag 15 maart voor mij persoonlijk nog eens een extra gitzwarte dag. Nieuw-Zeeland zit, sinds ik daar heb gewoond, in mijn hart. Nergens ter wereld heb ik me zo vrij gevoeld, genoten van de medemenselijkheid en tolerantie naar andersdenkenden. Nergens was het gevoel van veiligheid zo groot. En nergens ontmoette ik zo veel openhartige, spontane en liefdevolle mensen bij elkaar. Ook nergens anders heb ik in een moskee gezeten zonder daarbij wel even te overwegen of het veilig is en wie of wat ik om mij heen heb.

In één klap kwam deze bewuste vrijdagochtend de grauwe werkelijkheid binnen dat zelfs in Nieuw-Zeeland iemand de kans heeft gezien om tot een afzichtelijke daad te komen en 50 onschuldige mensen in koelen bloede van het leven te beroven. Als zelfs in dit prachtige land iemand niet meer veilig is voor extreem geweld waar in de wereld dan nog wel? Waar kan iemand tegenwoordig nog gewoon zichzelf zijn zonder continu te moeten verdedigen waarom hij in bepaalde zaken gelooft? Waarom is het nodig dat iemands identiteit wordt aangevallen? Zelfs als het gaat om mensen met het hart op de goede plaats. Zijn wij als menselijke soort in wezen onverdraagzaam naar elkaar en niet in staat om over onze eigen behoeftes heen te kijken?

Met de verschrikkelijke beelden van de dag ervoor en deze vragen nog in mijn hoofd begaf ik mij afgelopen zaterdag op weg naar het Denksportcentrum.  Schaken stond mij eigenlijk tegen, maar een soort van plichtsbesef, broederlijkheid of misschien sportiviteit maakte dat ik toch maar weer eens de zoveelste regenbui trotseerde en even later meehielp de speelzaal in te richten. En op zo’n moment deed het me toch wel weer goed om de bekende gezichten te zien. Ria die al op tijd achter de bar stond, Jan en Fons die druk in de weer waren om de digitale borden te laten functioneren, Fons en Wim die de materialen de zalen verdeelden. En de eerste spelers begonnen langzamerhand ook binnen te druppelen. Sommigen had ik misschien al een jaar niet gezien (Bonno), anderen horen zo’n beetje bij het meubilair van het Denksportcentrum.

Het verloop van de wedstrijd en de stand op de ranglijst (1 matchpunt achter de koploper) gaven gelukkig ook aanleiding om even aan iets anders te denken dan de ellende in de wereld:

• Zelf was ik met zwart op 5 als eerste klaar. Niet helemaal tevreden met het middenspel wist ik toch nog enige druk op de koningsstelling te creëren. Het leek me te weinig om wit echt in de problemen te brengen, maar toen mijn tegenstander een kleine combinatie over het hoofd zag won ik eerst een pion en enkele zetten later kon ik met een 2^e kleine combinatie mat in 7 afdwingen.
• Naast mij had Rudolf intussen vanuit een prettige stelling een gewonnen eindspel bereikt waarin hij een kwaliteit en pion voorstond. Al voor de tijdnoodfase dwong dit de tegenstandster tot opgave.
• Op het 8e bord stond Peter B. in eerste instantie erg goed, maar hij verslikte zich lelijk in het middenspel en kon opnieuw beginnen. Gelukkig voor hem wist hij wel af te wikkelen naar een gunstig toreneindspel waarin zijn tegenstander het meteen fout deed. 3-0 voor!
• Loek op 7 speelde met zwart wat te passief na de opening en kwam steeds slechter te staan. Hierbij werd hij gedwongen om een dame te geven en stond totaal verloren. Hij bleef echter knokken voor zijn kansen met een ver opgerukte a-pion. Helaas voor hem maakte zijn tegenstander geen al te grote fouten meer en kon hij na lange strijd opgeven. De vechtlust was echter duidelijk aanwezig en met zijn talent zal dat ongetwijfeld in de toekomst leiden tot veel moois.

Met de min of meer vast staande uitslagen op de onderste 4 borden (3-1) gingen we een spannende tijdnoodfase in, omdat op de bovenste 4 borden nog zeker niets was beslist. Christofoor en Adrian hadden beiden onduidelijke vechtstellingen, Jan stond al de gehele partij iets minder en Daan stond wel mooi, maar de stelling kon kantelen.

• Als eerste wist Adrian in vliegende tijdnood duidelijkheid te creëren. Zijn tegenstander maakte een grote fout (Dc2 ipv De1), waardoor Adrian pardoes een loper op e3 kon zetten en f2 niet meer te dekken viel. Dit leidde na weer een fout van Adrian tot een ongelijk lopereindspel dat zeker niet te verliezen was met een vrij a-pionnetje en misschien zelfs gewonnen.
• Jan (onze topscorer) had een lastige middag en verdedigde in tijdnood op 2 een eindspel slechte loper tegen paard. Een duidelijke winst voor zijn tegenstander heb ik niet gezien, maar stug en lijdzaam verdedigen is zoiets wel. Na de tijdnoodfase probeerde zwart het nog even, maar zag tenslotte ook het zinloze hiervan in. 3,5 – 1,5
• Christofoor zijn partij op 1 ging in de tijdnoodfase heen en weer. Na een razend ingewikkelde opening (ja, ja, Christofoor’s partijen zijn altijd nog een lust voor het oog!) stond hij weliswaar materiaal voor (1 of 2 pionnen), maar het initiatief leek belangrijker en dat ging op en neer. Ook hier bleek onze oude tovenaar in tijdnood handiger en ontstond een eindspel (dubbel toreneindspel met 2 pionnen meer) dat eigenlijk niet te verliezen was, waarmee we zo goed als zeker konden zijn van de 2 matchpunten.
• Daan tenslotte hield in tijdnood het hoofd koel. De stelling was ingewikkeld, maar hij hield simpelweg zwart op de onderste 2 rijen vast en na de 40^e zet kon hij rustig gaan nadenken hoe de genadeklap uit te delen. Deze kwam door geforceerd een dame te winnen. Wat een seizoen draait onze jongeman tot nu toe (rating inmiddels boven de 2000 getild?!) en wat gaat er nog komen?

Met de tussenstand van 4,5-1,5 was de wedstrijd beslist en ging er voor het eerst deze dag een gevoel van “Ja!” door me heen. Hierna volgden als kers op de taart nog wat extra bordpunten voor ons doordat eerst Adrian fraai liet zien dat lang niet alle ongelijke lopereindspelen remise zijn (op een gegeven moment stond hij zelfs een pion achter!) en vervolgens Christofoor een gewonnen toreneindspel simpel uit schoof. Al met al dus een mooie 6,5 – 1,5 overwinning. Dit is wel enigszins geflatteerd gezien het verloop van de wedstrijd, maar dit seizoen zit tot nu toe veel mee.

Hiermee bleek de dag echter nog lang niet ten einde! Na de wedstrijd werkte Netstand weer eens niet mee, wat leidde tot het volgende hilarische verslag van onze tegenstander: https://sv-hardenberg.nl/over-ons/nieuws/hardenberg-verliest-van-groningen

Omdat ik ’s avonds nog naar de voorstelling van Nasrdin Dchar ging met als titel “Ja” moest ik me na dit Netstand gedoe ook nog eens extra haasten en genoegen nemen met een snelle hap tussendoor. Eenzaam aan een formicatafeltje gezeten en in 10 minuten een broodje Döner kebab naar binnen aan het werken kwam toen het tweede Ja-moment van die dag. Koploper Soest bleek tot ieders verrassing verloren te hebben tegen Emanuel Lasker, waardoor wij ineens de onverwachte koploper zijn in onze klasse!

Enige vreugde om het verloop van deze dag en dit KNSB-seizoen begon zich dan toch langzamerhand door alle mindere gevoelens van de afgelopen weken te mengen, ondanks de gelijktijdig knagend aanwezig blijvende vragen en zorgen. Met dit melancholische gevoel betrad ik samen met mijn vrouw Aisa de Oosterpoort waar mij een, achteraf gezien, prachtige voorstelling wachtte dat voor mij niet op een beter moment had kunnen komen. Vorig jaar had ik Nasrdin Dchar gezien met zijn voorstelling “Dad”, hetgeen mij toen had geraakt. Reden om op een KNSB-zaterdag toch ook naar deze voorstelling te gaan. En ik kan iedereen aanraden om deze voorstelling ook zelf te gaan zien: https://www.youtube.com/watch?v=rg5RLNatxOw  (oa 30 maart in Drachten).

Meteen aan het begin werd al duidelijk dat dit een bijzondere voorstelling zou worden. Zo had ik niet gedacht dat er een andere familie zou zijn waarin de namen Peter, Aisa en Habib gemeengoed zijn. En de voorstelling wierp op deze dag nieuwe vragen op. Is er enige kruit gewassen tegen zoveel onbegrip en haat tussen mensen van verschillende afkomst? Negativiteit is erg aanstekelijk, maar kan positiviteit dat ook niet zijn? Zal de liefde uiteindelijk sterker blijken dan cultuurverschillen? Is de veerkracht van mensen niet zoveel malen sterker dan de trauma’s die we oplopen? Is ons hart groot genoeg om kras na kras te incasseren?

Hoe bevrijdend was het om aan het eind van deze dag met enkele honderden anderen hierop volmondig (en eindelijk hardop) tegelijk te kunnen zeggen: “Ja!”.