Hardenberg uit – niet altijd lastig

In teamwedstrijden geldt de regel dat zwartspelers de voet een beetje op de rem hebben en witspelers het gaspedaal indrukken. Binnen de grenzen van de redelijkheid natuurlijk. Wit speelt om te winnen en zwart speelt om niet te verliezen.

Nico was als eerste klaar. Actief tegen spelen is met zwart altijd goed vooral als het de ruimte van wit inperkt. Dat voerde Nico zo goed uit dat zijn tegenstander zelfs remise aanbood. In de auto op de terugreis moest ik teamleider Fons uitleggen dat een zwartspeler niet naar de teamleider hoeft te gaan om remise aan te bieden of te accepteren: regel 2 geldt. De verklaring van Nico dat hij geen advies vroeg aan Fons na diens licht verwijtende vraag is echter ook niet helemaal zuiver: “Mijn tegenstander bood het aan!”.

Russell voerde de eerste wet voorbeeldig uit. Totdat hij de wet even niet goed uitvoerde en meteen van zo goed als gewonnen zo goed als verloren kwam te staan. Een doodordinaire blunder dus.

De tweede remise kwam van een witspeler, Henk. Hij is eerste bordspeler en die staan boven de wet. De stelling was er ook niet naar om door te spelen.

Johan heeft even een mindere periode in zijn schaakbestaan. Na de laatste rondes voortdurend met actief spel zijn tegenstanders naar de rand van de afgrond hebben geduwd en vervolgens zelf in deze ingewikkelde stellingen die afgrond in te tuimelen besloot hij het deze keer wat voorzichtiger aan te pakken: d4, Pf3, e3, c3. Dat leverde geen afgrond op voor de tegenstander maar wel weer een onoplettend moment van Johan: andere aanpak, zelfde resultaat. Terug naar het actieve spel en de eerste wet van teamwedstrijden, Johan!
(Een bestraffend woord is op zijn plaats: ikzelf speel altijd dit soort flauwekul openingen en omdat ik daar nooit een cent mee bereik, had ik na bekend worden van de opstelling de teamleider gevraagd om Johan en mij van bord te laten wisselen zodat ik zwart zou hebben op 8 en Johan wit op 7 …)

Met zwart daarentegen speel ik wat agressiever, dat wil zeggen, de keuze van mijn openingen is wat avontuurlijker. Frans, en vandaag een  doorschuif variant. Een wat passief spelende witspeler en een zwartspeler die de hele partij maar op één ding speelde: de pion op d4. In zijn ijver die pion te dekken liet de witspeler even na de in de steek gelaten damevleugel pionnen in het vizier te houden. Een paar klinkende paardzetten later en vervolgens een paar nog klinkender paardschaakjes om de witte koning zover mogelijk van de damevleugel te jagen, resulteerden in een gewonnen eindspel. Jay!
(De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de Hardenberger direct voor mijn klinkende reeks paardzetten zelf een mooie paardzet naliet, een zet die minimaal remise zou hebben opgeleverd.)

Wat een plaatje, stelling na 49.Pf3-d2.

Reno’s  partij heb ik meerdere keren bekeken. Hij stond een pion voor maar wit leek een dynamisch evenwicht voor elkaar te boksen. Ik had geen idee hoe het zou aflopen maar ondanks mijn onbegrip van de stelling vertrouwde ik op de techniek van Reno. Dat bleek. Misschien kan Remo zelf even iets over zijn partij kwijt als reactie op dit verslag.

Kawar zette het merendeel van zijn stukken in het midden van het bord. Dat is meestal een goede strategie en ook dit keer bleek dat het geval. Uiteindelijk had zwart geen nuttige zetten meer en een paar zetten later ook geen goede zetten meer.

Fons kreeg een Morra-gambiet om de oren maar herinnerde zich een advies van Bart Romijn uit een grijs verleden. Nadat alle openingstruukjes omzeild waren had wit een pion minder en om dat te compenseren werd wet 1 van teamwedstrijden te ver gestrekt. Een tweede pion verdween en ondanks dat speelde wit nog lange tijd door. Even leek het erop dat hij nog met een dolle toren kon ontsnappen maar Fons had beter gekeken dan het publiek.

Hardenberg 2		Groninger Combinatie 4
Reinders, J. (Joan)	1843	Bosveld, H.E.P. (Henk)	1892	½ - ½
Klapwijk, L. (Leo)	1875	Emerencia, R.H. (Reno)	1983	0 - 1
Waardenburg, L.A. (Lisanne)	1843	Yakinsyah, K. (Kawar)	1859	0 - 1
Hesselink, R.J.A. (Rutger)	1756	Hamond van, A.H.M. (Fons)	1977	0 - 1
Spuij, A.D. (Arie)	1783	Spears, R. (Russell)	1789	1 - 0
Zwaagstra, M.B. (Marten)	1720	Karsdorp, G.N. (Nico)	1649	½ - ½
Spanjers, E. (Edgar)	1672	Zwanepol, J. (Johan)	1601	1 - 0
Hamhuis, J. (Jasper)	1630	Janssen, E.J. (Eddie)	1693	0 - 1
Gemiddelde Rating:	1765	Gemiddelde Rating:	1805	3 - 5

Man van de middag was echter Robert de Boer (uit Groningen 3 dat tegelijkertijd tegen Hardenberg 1 speelde) die 2 uur lang een heel lastig maar voordelig eindspel moest doorspelen op bevel van de teamleider. Niets is zenuwvretender dan als laatste speler voor de overwinning te moeten spelen voor het team, vooral in een o zo lastig te winnen eindspel. En natuurlijk de hele zaal als toeschouwer. Dat deed hij met verve waardoor Groningen 3 met 4½-3½ won. Diepe, diepe chapeau!