DE LAATSTE STROHALM

Voor de wedstrijd babbelden de ouwe lullen van beide ploegen wat met elkaar, oftewel ik in gesprek met Oscar Lemmers. Klagen over het feit dat we bijna niemand meer kennen in de Meesterklasse. Dat je heel goed op het notatiebiljet van je tegenstander moet kijken om te zien hoe die jongen eigenlijk heet. En vervolgens kansloos worden weggespeeld door iemand van wie je nog nooit hebt gehoord, beetje embarrassing allemaal. In november 1992 trof ik Oscar voor het eerst bij de halve finales in Enschede. Ik won, en zette daarmee een belangrijke stap richting het Nederlands kampioenschap van 1993. Ik heb die partij even opgezocht en de tranen sprongen me bij het naspelen in de ogen. Het spelplezier spat er van af, wat een energie, wat een wil om te winnen had ik toen. Waar is het allemaal gebleven? Ik zet ‘Glory Days’ van Bruce Springsteen
nog maar eens op.

Voor de liefhebber van de oudheid: Hoeksema-Lemmers, Enschede 1992.
1.d4 e6 2.c4 Pf6 3.Pf3 c5 4.d5 b5 5.dxe6 fxe6 6.cxb5 d5 7.Pc3 Pbd7 8.e4 d4
9.e5 Pg4 10.Pe4 Pgxe5 11.Pxe5 Pxe5 12.Dh5+ Pf7 13.Pc5 Db6 14.Pb3 Lb7
15.Dg4 Ld5 16.Ld2 g6 17.Tc1 Lg7 18.h4 0-0 19.h5 Pe5 20.Dg3 Le4 21.Th4 Lf5
22.La5 Dd6 23.Txd4 De7 24.Lb4 Df7 25.Lxf8 Txf8 en wit won soepel.

Terug naar de grauwe werkelijkheid van 2022. Spelend met zwart lukte het mij om spoedig iedere muziek uit de stelling te halen. Tegenstander Ivo Wantola (tegen wie ik een stevige minscore heb) werd er mismoedig van en bood na twintig zetten remise aan. Een partij om heel snel te vergeten. Hierna kon ik me volledig op de andere negen partijen concentreren.

Lees verder hoe teamleider Maurice Schippers’ opstelling wonderwel goed uitpakte en hoe Machteld van Foreest en Jonas Hilwerda tegen sterke tegenstanders 1,5 punt pakten.